Sa “Nation building” de un’òmine de su pòpulu sardu

Duas cosas b’at de istèrrere, a bisu nostru, in sas allegas pesende·si a pustis de sa dispedida de Gigi Riva. Sa prima pertocat s’òmine e finamentas sa segunda. Comintzemus. Sos giornales chi ant dadu s’annùntziu de sa morte, deretu, ant publicadu una nova prus chi non minore pro unu personàgiu chi at contadu e chi l’ant contadu. No est cosa mala cantu unu singiale de comente non b’aiat cocodrillos prontos. Comente a nàrrere chi in sas redatziones non fiant timende·si sa morte sua, che chi esseret immortale. Sa segunda pertocat sas reatziones, nessi unas cantas, chi essint a campu cando morit unu vip. Su “si fesset istadu un’òmine de su pòpulu no aiant pesadu totu custu abbolotu”, custu giru non torraiat. Ca issu fiat un’òmine de su pòpulu. De su pòpulu sardu. Sos contos de custa die cunfirmant sa grandesa de sa persone a costàgiu de traballadores, de gente comune, de grandes sentidos chi formant cussèntzia. Est naturale chi in Itàlia l’ammentent finas comente unu de sos mègius de sa “nazionale”. Ma sa “nation building” chi at fatu Riva in custa terra nemos l’at fata. B’at una 131 de cursare, conca a susu e a conca a bassu pro fraigare su benidore de Sardigna. Che a cussa 131 chi l’ant cursada medas sardos pro ammirare custu fìgiu de Sardigna bènnidu dae a tesu e chi at disinnadu de èssere eternu inoghe.

m.p.